De ingenieurs en monteurs van Luyckx realiseren elke dag “straffe kost”. Hoog tijd dus om de Special Applications afdeling eens in de “spotlights” te zetten. Straffe gasten Jos Luyckx, Louis Vinck (meestergast), Kris Meeus (verantwoordelijke engineering) en Johan Stes (monteur Special Applications) leggen met veel bezieling uit waarom de constructies van speciale toepassingen hun harten sneller doen slaan…

Waar ligt de oorsprong van de Special Applications afdeling?

Jos: Onze vader is ooit begonnen met bosontginning. Hier op de Brechtse Heide betekende dat vooral het trekken van struiken. In die tijd had je speciale struikenhaken, die kon je achteraan aan een lier aan een tractor hangen zodat je struiken uit de grond kon “winchen”. Maar die haken gingen constant stuk. Om de 2 dagen zat daar wel ergens een scheur in en die moesten dan steeds gerepareerd worden. Dat gebeurde bij ’t Smidje.

Louis: Smidje Vosters!

Jos: Juist. De smid van Brecht. Maar al die reparaties, dat werd een lopende rekening voor onze vader. Daarom kocht hij zelf een laspost. Jos Vinck - onze eerste medewerker - moest dus leren lassen. (algemeen gelach) Zo is dat gegaan. Het duurde dus niet lang vooraleer onze vader en jouw vader (kijkt naar Louis), Jos Vinck die struikhaken zelf begonnen maken. Daar is in feite de basis gelegd van onze huidige “Special Applications” afdeling. Ik heb dat onlangs nog eens beseft. Ik kreeg er de tranen van in de ogen, echt waar. Enfin, de ziel van Luyckx vond daar zijn oorsprong.

Jos Vinck met een Carlo Pesci-kraan opgebouwd achterop een tractor.

Later bouwden jullie ook een chassis rond een tractor om kranen op te bouwen?

Jos: Klopt. Dat is de échte aanzet geweest. Dat was in 1963. Dat was nog echt handwerk, vakwerk. We monteerden toen versterkte chassis op Fordson tractoren.

Louis: Dat gebeurde toen met een stuk karton dat werd uitgesneden. Dat karton diende dan als mal om stalen platen uit te snijden.

Vanwaar haalden jullie die kennis?

Jos: Dat was een kwestie van doen. Uitproberen, eens mislukken en verder doen… Heel veel leerden we op de werkvloer, want er was nog niet veel scholing in die tijd. Louis is bij ons begonnen in 1980. Hij was schrijnwerker. Dat was zo. Hij heeft de stiel hier geleerd.

Louis: We bouwden steeds meer kennis op. Zo hebben we overslagkranen gemonteerd op vrachtwagens. Van die knowhow hebben we later dankbaar gebruik kunnen maken toen we verlengde armen op kranen zijn beginnen monteren.

Jos: Klopt, jaren later - in 2003 - kwam onze Special Applications afdeling in een stroomversnelling.

Monteur Johan van Special Applications.

"In kleine stappen, grootse dingen realiseren"

Jos: Jan De Nul vroeg ons om speciale toepassingen te maken voor graafkranen. Ze hadden die nodig voor het bouwen van de Palm Eilanden. Ze daagden ons uit om een super long front graafmachine te bouwen met een arm van 29 meter. En dan hebben wij gewoon “Ja” gezegd.

Kris: In die periode is er ook voor de eerste keer geïnvesteerd in software tekenpaketten.

Jos: Het vertrok altijd bij vragen van klanten…. En we zeiden ook nooit nee.

Kris: Ja, dat is waar, maar altijd stap voor stap hé Jos. In kleine stappen grote dingen realiseren, dat is altijd de filosofie geweest. Maar goed, het was natuurlijk soms wel spannend. Ik herinner mij dat ik hier een paar dagen werkte en dat er een vraag kwam om een 220 ton kraan te bouwen. Ik werd er echt ingesmeten.

Jos: Zo is dat blijven evolueren tot de grootste die we vandaag maken. Dat is een machine van 260 ton met een arm van 43 meter.

Kris: We hebben ook verschillende zogenaamde “Starfishes” gebouwd. Automatisch verhoogbare kranen die in het water kunnen rijden. Die werden gerealiseerd onder leiding van Louis.

Louis: Inderdaad, op een dag kreeg ik van Jos de opdracht om een 80-tonner volledig te demonteren. Echt alles uiteen. Een splinternieuwe kraan, de arm eruit, de rupsen eraf, de motor eruit, … Enfin, helemaal uit elkaar. En toen moest ik de Kris erbij roepen. “Kris, jij moet nu zoiets opnieuw uittekenen zodat ik dat er allemaal terug kan op zetten.” (algemeen gelach)

Kris: Inderdaad, ik heb toen samen met ons team al die ophangpunten opgemeten. We werkten door in het weekend om een gloednieuw chassis te ontwikkelen…

Louis: … waarin Kris de geleidingen voorzag om die kraan automatisch omhoog te kunnen laten gaan.

Kris: Amai, ik zie ons daar nog aan bezig. Dat was echt pionierswerk. Tekenen en hertekenen en dan zien of dat allemaal klopte in de praktijk. En als het niet klopte dan kon je er naar staan kijken, maar dat was de Louis zijn ding niet. Die zocht oplossingen en ging aan de slag.

Starfish Jan De Nul

Over "olifanten" en "Jerommeke"

Als ingenieur en monteur moet je elkaar dus goed verstaan?

Kris: Dat zal wel zijn. Die 2 moeten in elkaar haken.

Johan: Dat is altijd in samenspraak. Iedereen denkt wel aan iets waar een ander niet aan gedacht had. En zo kom je samen tot oplossingen.

Louis: Die “Starfishes” waren één van de mooiste concepten die we ooit gebouwd hebben.

Kris: Nu zijn dat vaste constructies: “olifanten”. Daar bouwen we er veel van.

Jos: Klopt. En die worden overal ter wereld ingezet. Tot in de Malediven.

Verantwoordelijke engineering Kris en monteur Johan.

Toch speciaal niet? Een Brechts bedrijf, wat verstopt in de bossen, maar jullie machines zijn operationeel over heel de wereld.

Kris: Ja, dat is zeker speciaal. Costa Rica, Dubai, enfin noem maar op.

Jos: Dat komt natuurlijk omdat onze klanten dikwijls wereldspelers zijn. Die hebben mee ons succes bepaald.

Super long fronts, Starfishes, …. Welke speciale toepassingen maken jullie nog?

Jos: We hebben ooit een machine gebouwd die op 20 meter onder de zeespiegel kon graven. Met hydraulische leidingen kon je die bedienen van op een boot. Een unieke machine.

Louis: Ook overslagkranen waar we nieuwe fronten opzetten, lange armen van gewone machines, off set booms, dipper dredgers … In principe maken we alles wat de klant vraagt. Het zijn soms echt onmogelijke projecten waar wij aan beginnen

Kris: Na verloop van tijd vind je dat normaal hé. Zo hebben we eens een kraan gemaakt op een drijvend ponton. “Jerommeke” was dat. Dat was ook geen gewoon project…. Die is nog verkocht per kilo. Dat is dus echt hé….

Johan: Voor ons is dat dagelijks werk geworden. Wij zien dat niet meer; die omvang, dat unieke…

Louis: Klopt. Het lijkt vanzelfsprekend: die complexe machines en wat die moeten kunnen. We staan daar niet meer bij stil. Maar misschien moeten we dat af en toe wel eens doen.

Voortschrijdend inzicht

Onmogelijke projecten... En toch lukt het elke keer?

Louis: Dat komt een stukje door Jos hé. Die zegt dan: “Er is geen weg terug, het moet in orde komen”. Wel altijd in samenspraak met de klant (gelach).

Jos: Er zijn er inderdaad weinig die aan dat soort avonturen beginnen. Ons voordeel is dat we alles onder één dak hebben. Daar zijn we echt uniek in en daar maken we het verschil.

Louis: Wij zijn in alle bescheidenheid een begrip in de sector. Zelfs onze concurrenten zeggen bij te complexe projecten: rijd maar naar Luyckx.

Jos: En in feite is alles begonnen met die struikhaak. Ons vader en Jos Vinck hebben dat in gang gezet.

Louis: Die manier van denken is nog steeds dezelfde. Het aanpakken én doen.

Jos: Voortschrijdend inzicht, daar komt het op neer. Over een periode van 70 jaar hé. Constant bijleren en evolueren. Dat doen we zo nog steeds.

Louis: Ja, moeilijkheden overwinnen en die meepakken naar een volgend project, om het steeds beter te doen.

Kris: Tegenwoordig is er de extra druk van de deadline. De levertijd wordt altijd maar korter. Wij hebben ons daar echt op moeten organiseren.

Die job is echt een stuk van jullie leven?

Jos: Ja, je gaat daarmee slapen en je staat daarmee op.

Louis: Dat geldt voor ieder van ons.

Kris: Het is ook wel een job die heel veel voldoening geeft. Je ziet die resultaten, je biedt klanten echt een oplossing voor hun probleem waar ze mee kampen. Als je dan ziet dat onze machines, die bloed, zweet en tranen hebben gekost, in de praktijk doen wat ze moeten doen en worden ingezet op al die uitzonderlijke werken, dan geeft dat een heel goed gevoel.

Louis: Voor mij is het ook de uitdaging om complexe machines zo eenvoudig mogelijk in elkaar te steken. Maar dat is niet gemakkelijk.

Kris: De werkbereiken van kranen uitbreiden door de “boom” nog eens extra te laten knikken bijvoorbeeld. Dat zijn echte uitdagingen wat mij betreft. Dat je elke keer iets nieuws kunt maken.

Louis: Maar wel altijd vertrekkende vanuit een sterke basis.

Johan: Het is geen standaard werk. Het is groot, en het is afwisselend. Dat trekt mij enorm aan.

Jos: Het is ook nooit een one-man-show. Het is teamwerk. Samen van nul iets maken. De klant verder helpen is wat ons drijft, denk ik. We krijgen ook wel veel appreciatie van onze klanten. Dat geeft zeker en vast voldoening.

Bestaan voor dit soort werk eigenlijk opleidingen?

Kris: Wat wij hier maken dat kan je natuurlijk niet leren op school.

Louis: Dat leer je hier op de werkvloer. Het duurt jaren voor dat je dat echt onder de knie hebt. De anciens geven het hier door aan de jeugd.

Johan: Het zijn niet alleen de zichtbare hendels hé, maar ook sturingen van kleppen, mechanica, elektronica… noem maar op. Wij doen hier alles van A tot Z.

Louis: En je hebt een zekere dosis creativiteit nodig.

De werkplaats waar de Special Applications worden gebouwd.

Hoe ziet de toekomst van Special Applications er uit?

Jos: De projecten worden steeds meer grensverleggend. De wensen van onze klanten dus ook. Daar moeten we in blijven meegaan.

Kris: Steeds efficiënter worden, flexibel opstellen en blijven innoveren.

Louis: En af en toe is terugdenken aan die struikhaak waarmee het allemaal begon.

De eerste laspost van Louis Luyckx en de zelfgemaakte struikhaken.